door De Slag om Solferino vond plaats op 24 juni 1859 en was een cruciaal gevecht tijdens de Tweede Italiaanse Oorlog van Onafhankelijkheid. Deze strijd werd uitgevochten tussen de Franse troepen, onder leiding van keizer Napoleon III, en het Koninkrijk Sardinië aan de ene kant, en het Oostenrijkse Rijk aan de andere kant. De slag vond plaats nabij het dorp Solferino, in de regio Lombardije, en had verstrekkende gevolgen, niet alleen voor de militaire geschiedenis, maar ook voor de ontwikkeling van humanitaire zorg.
De strijd begon in de vroege ochtend en duurde de hele dag. Beide zijden vochten met grote vastberadenheid, maar de Franse en Sardijnse troepen wisten uiteindelijk de Oostenrijkse strijdkrachten te verslaan. De overwinning was echter niet zonder kosten; duizenden soldaten vielen aan beide zijden, en de chaos op het slagveld leidde tot een enorme humanitaire crisis.
Wat de Slag om Solferino bijzonder maakt, is niet alleen de militaire uitkomst, maar ook de impact die het had op de humanitaire zorg. De Zwitserse zakenman en filantroop Henry Dunant was getuige van de verschrikkingen van de slag en de erbarmelijke omstandigheden waarin gewonde soldaten werden achtergelaten. Hij was diep geraakt door de noodzaak van medische hulp en besloot actie te ondernemen.
Dunant organiseerde vrijwilligers om de gewonden te verzorgen en pleitte voor de oprichting van een permanente organisatie voor humanitaire hulp. Hij beschreef zijn herinneringen tijdens de slag in zijn boek ‘Un Souvenir de Solferino’.
Hij liet zich ook inspireren door het verpleegwerk van Florence Nightingale tijdens de Krimoorlog (op de Duitse postzegel hieronder abusievelijk Florentine genoemd). Dit leidde uiteindelijk tot de oprichting van het Rode Kruis in 1863 en de ondertekening van de Eerste Geneefse Conventie in 1864, die de bescherming van gewonden en zieken in oorlogssituaties regelde.
